stare drzewo

См. также в других словарях:

• drzewo — n III, Ms. drzewowie 1. lm D. drzew «każda roślina wieloletnia dużych rozmiarów o wyraźnie wykształconym pniu, który w pewnej wysokości nad ziemią rozgałęzia się w koronę» Drzewo chlebowe, cynamonowe, cytrynowe, figowe, hebanowe, kakaowe,… …   Słownik języka polskiego

• zdruzgotać — dk IX, zdruzgotaćoczę a. zdruzgotaćocę, zdruzgotaćoczesz a. zdruzgotaćocesz, zdruzgotaćocz, zdruzgotaćał, zdruzgotaćany «rozbić na drobne kawałki; skruszyć, strzaskać, zmiażdżyć, zgruchotać» Piorun zdruzgotał stare drzewo. Zdruzgotany pomnik.… …   Słownik języka polskiego

• chojar — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. a, Mc. chojararze {{/stl 8}}{{stl 7}} okazałe stare drzewo iglaste – głównie sosna lub świerk : {{/stl 7}}{{stl 10}}Potężne konary wiekowego chojara. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• runąć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk IVa, runąćnę, runąćnie, ruń, runąćnął, runąćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} gwałtownie, całym ciężarem, przewrócić się, upaść, spaść bezwładnie w dół ze znacznej wysokości : {{/stl …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• walić — ndk VIa, walićlę, walićlisz, wal, walićlił, walićlony walnąć dk Va, walićnę, walićniesz, walićnij, walićnął, walićnęła, walićnęli, walićnięty, walićnąwszy 1. tylko ndk «powodować rozpadanie się, upadek czegoś; burzyć, rozwalać, przewracać coś»… …   Słownik języka polskiego

• chojar — m IV, D. a, Ms. chojararze; lm M. y «sosna, świerk, rzadziej inne drzewo iglaste, zwykle stare, wysokie; chojak» Stuletni, omszały chojar …   Słownik języka polskiego

• porąbać — dk IX, porąbaćbię, porąbaćbiesz, porąbaćrąb, porąbaćał, porąbaćany 1. «rąbiąc pociąć, połupać coś na kawałki» Porąbać drzewo na opał. Porąbać stare sprzęty. ◊ Ktoś dałby się za kogoś porąbać «ktoś jest komuś bezgranicznie oddany, gotów na śmierć… …   Słownik języka polskiego

• spalić — dk VIa, spalićlę, spalićlisz, spal, spalićił, spalićlony spalać ndk I, spalićam, spalićasz, spalićają, spalićaj, spalićał, spalićany 1. «unicestwić, zniszczyć coś (rzadziej: zabić kogoś), poddawszy działaniu ognia; pot. zniszczyć komuś mienie… …   Słownik języka polskiego

• zwalić — dk VIa, zwalićlę, zwalićlisz, zwal, zwalićlił, zwalićlony zwalać ndk I, zwalićam, zwalićasz, zwalićają, zwalićaj, zwalićał, zwalićany 1. «waląc, rzucając, zgromadzić coś w jednym miejscu, zsypać razem, bezładnie; zrzucić z góry na dół» Zwalić… …   Słownik języka polskiego

• stuknąć — I {{/stl 13}}{{stl 23}}ZOB. {{/stl 23}}{{stl 33}}stukać {{/stl 33}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}stuknąć II {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk IVa {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• Zaun — 1. Achtern Tun woanen ok noch Lü r. (Strelitz.) – Firmenich, III, 74, 146. 2. An den Zäunen findet man keine gebratene Tauben. 3. Ausser dem Zaun ist gut dingen. – Simrock, 11992; Froschmeuseler, Ttb; Körte, 7061. Im Gefängnisse vergeht der Muth …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon